Την είπαν «νέα εθνική Α.Β.». Πριν η Αλίκη, τώρα η Αννα. Εθνική στην Ελλάδα, εθνική και στη χώρα που τη γέννησε, την Κύπρο. Εκεί την ακολούθησε ο φακός μας και την απαθανάτισε σε μια εξόχως εμπνευσμένη φωτογράφηση.
Όταν μπαίνει σε ένα χώρο, κάτι αδιόρατο ηλεκτρίζει τους παρευρισκόμενους. Όταν οδηγεί, την «κερνάνε διόδια». Όταν τη σταματήσουν για τροχαία παράβαση, ζητάει να μην της ακυρώσουν την κλήση.
Έχει καθίσει για πάνω από δύο δεκαετίες στο θρόνο της νούμερο ένα σταρ ποπ και λαϊκής ταυτόχρονα με τους ηδονοβλεψίες των media να έχουν προ πολλού βαρεθεί να περιμένουν το ολίσθημα που θα την «κάψει» και τους αφιονισμένους της θαυμαστές να φωνάζουν «Αννα είσαι θεά» απ' τον εξώστη.
Η φύση τής χάρισε τη φωνή και τις ευκολίες της θηλυκής χάρης, κι εκείνη τα μετέτρεψε στις πρώτες ύλες μιας καριέρας πολύ μεγαλύτερης από το σύνολο των εφήμερων σουξέ που την κάνουν αγαπημένη.
Ξέρει να παρασύρει και να παράγει συναίσθημα με την ίδια άνεση που αναφέρεται στο μαγείρεμα: «Μέσα σε δέκα λεπτά θα μπορούσα να σου μαγειρέψω κάτι νόστιμο, πρωτότυπο κι υγιεινό». Μεγάλωσε φτιάχνοντας τ' απογεύματα κολιέ από γιασεμιά κι αναμετρώντας τα σαββατόβραδα τη γοητεία της στο μόλο της Λάρνακας την πιο δημοκρατική πασαρέλα.
'Μου άρεσε τα Σάββατα που βγαίναμε βόλτες στο νυφοπάζαρο της Λάρνακας να φοράω άλλο ρούχο κάθε φορά από τότε η αρρώστια. Και τα έραβα μόνη μου, δύο κομμάτια ύφασμα ενωμένα που έδεναν στο λαιμό και όλη η πλάτη έξω. Φτωχή οικογένεια, ο πατέρας μου είχε ένα μπακάλικο στον τουρκομαχαλά κι εγώ έβαζα τα όσπρια με ένα φαράσι στους πελάτες. Όταν φτιάξαμε ένα πιο μοντέρνο μπακάλικο, λίγο πιο κει, εγώ έκλεβα το ταμείο, αγόραζα υφάσματα, για να φτιάξω ρούχα, κι ό,τι περίσσευε το πήγαινα πίσω.'
Γνωρίστηκαν στη χώρα του φωτός, μετακόμισαν όμωςπολύ γρήγορα στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών κι αυτό σημαίνει δύο τινά: Πρώτον, ότι η Βίκυ Καγιά μεγάλωσεκαι δεύτερον, ότι μεγάλωσε τόσο ώστε το ενδεχόμενο γάμου με τον αγαπημένο της Γούλφραν να φαντάζει πιο κοντά από ποτέ...
Αριθμητική μιας σχέσης: Εκείνη είναι 26 χρόνων, δηλαδή έντεκα χρόνια μεγαλύτερη από το μικρό κοριτσάκι που συμμετείχε στην έκρηξη του ελληνικού μόντελινγκ στις αρχές του '90. Τότε, έλεγαν πως το χαμόγελό της ακροβατούσε ανάμεσα στην παιδική αθωότητα κι σ' έναν παράξενο αισθησιασμό, πράγμα που την κατέγραψε στη μνήμη μας ως το αντιπροσωπευτικό δείγμα της εγχώριας λολίτας νέας γενιάς. Εκείνος είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός της, γεγονός που σημαίνει πως όταν η Βίκυ αποτελούσε, ήδη, θέμα συζήτησης πάντα υπό την προστατευτική σκιά της μαμάς της ο Γούλφραν έφευγε από το πατρικό του, σε μια κωμόπολη της γαλλικής εξοχής, για να γυρέψει την τύχη του ως μοντέλο. Συναντήθηκαν πριν από δεκατέσσερις μήνες, τόσο διαφορετικοί κι οι δύο πια. Εκείνη, η Ελληνίδα που κάνει ίσως τη μεγαλύτερη καριέρα ως μοντέλο στο εξωτερικό κι εκείνος ένας από τους πιο επιτυχημένους "ανιχνευτές" νέων μοντέλων. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά... "Μόλις είχα επιστρέψει στο Παρίσι από την Ελλάδα", λέει η Βίκυ σ' ένα διάλειμμα της φωτογράφησής τους, που έγινε στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου πλέον ζουν κι εργάζονται και οι δύο. "Εκείνη η μέρα ήταν η πρώτη μου στο Next models. Η booker του πρακτορείου με έστειλε απευθείας στο γραφείο του Γούλφραν, που ήταν διευθυντής κι έβλεπε όλα τα καινούργια μοντέλα. Αυτή είναι η ιστορία της γνωριμίας μας ή μάλλον η αρχή της ιστορίας μας. Είχε το πιο ζεστό χαμόγελο και τα πιο φωτεινά μάτια που είχα αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου. Ο Γούλφραν είναι ευγενικός και αβρός σε κάθε του κίνηση, γιατί ό,τι κάνει το κάνει με την καρδιά του, κι αυτό με κέρδισε"... "Με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή που της μίλησα", ανταποδίδει εκείνος. "Η γλώσσα του σώματός της, οι αστείοι της μορφασμοί και το μόνιμο χαμόγελό της, καθώς μου μιλούσε εκείνη την ημέρα, είναι από τα πράγματα που δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ". Ωστόσο, δεν ήταν η επαγγελματική τους συνεργασία εκείνη που έκανε τη σχέση τους να ανθίσει. Ο Γούλφραν στη δουλειά αντιμετώπιζε τη Βίκυ αντικειμενικά, όπως και τα υπόλοιπα μοντέλα. Ποια είναι η γνώμη σου για τη Βίκυ ως μοντέλο, δηλαδή; τον ρωτώ. "Η Βίκυ είναι πάνω απ' όλα επαγγελματίας, πράγμα πολύ σημαντικό για το χώρο του μόντελινγκ. Συν τοις άλλοις, διαθέτει πολύ ισχυρή προσωπικότητα, που νομίζω ότι μπορεί να την κάνει να καταφέρει τα πάντα. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας πω περισσότερα, διότι ποτέ δεν υπήρξα ο μάνατζέρ της, παρά τα όσα ακούγονται. Η ακριβής δουλειά μου είναι διευθυντής scouting, που σημαίνει ότι ανακαλύπτω νέα πρόσωπα και ασχολούμαι με τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις ενός πρακτορείου". Το υπόλοιπο βιογραφικό του Γούλφραν είναι εξίσου αν όχι περισσότερο ενδιαφέρον: Γεννήθηκε πριν από τριάντα χρόνια στην κωμόπολη Saint Etienne της Γαλλίας και παρά τα όσα γράφονται κατά καιρούς για το Γάλλο που ερωτεύτηκε η Βίκυ, δεν διαθέτει τίτλους ευγενείας και έχει μεγαλώσει, όπως όλα τα παιδιά της γαλλικής επαρχίας, στην εξοχή. Αν και οι γονείς του πάντοτε τον πίεζαν να σπουδάσει, εκείνος δεν υπήρξε ποτέ καλός μαθητής κι έτσι, στα δεκαεννιά του αποφάσισε να ασχοληθεί με το μόντελινγκ. Στα είκοσι ένα του κι αφού είχε ήδη ταξιδέψει αρκετά ανά τον κόσμο ακόμη και την Αθήνα είχε επισκεφτεί ως μοντέλο βρέθηκε στην Πολωνία, όπου ασχολήθηκε με την ανάπτυξη ενός τοπικού γραφείου μοντέλων και παράλληλα "ανακάλυπτε" μοντέλα στο Μιλάνο. Οι ικανότητες και το ταλέντο του σύντομα ανταμείφθηκαν κι έτσι, την αμέσως επόμενη χρονιά, το φημισμένο πρακτορείο μοντέλων Νext στο Παρίσι του πρότεινε τη θέση του διευθυντή scouting. Τέσσερα χρόνια μετά, στο ίδιο πρακτορείο, γνώρισε τη Βίκυ, μετά από παρότρυνση της οποίας αποφάσισε να μετακομίσουν μαζί στην Αμερική.
"Είμαστε και οι δύο άνθρωποι που πιστεύουμε στη μοίρα, οπότε, όπως μοιραία στάθηκε η πρώτη μας συνάντηση, έτσι μοιραία νομίζω ότι ήταν και η απόφασή μας να μετακομίσουμε εδώ", λέει ο Γούλφραν. "Ωστόσο, επειδή είμαστε και άνθρωποι που προγραμματίζουμε, σκοπεύουμε να μείνουμε μόνιμα στη Νέα Υόρκη για τα επόμενα τρία χρόνια. Η Νέα Υόρκη είναι η πόλη που σου δίνει χιλιάδες ευκαιρίες, αρκεί πάντα να έχεις τα μάτια και τα αφτιά σου ανοιχτά. Το μοναδικό μειονέκτημα σε αυτή την πόλη είναι η μοναξιά. Είναι τόσο χαώδης, που τις περισσότερες φορές νιώθεις ότι είσαι μια κουκίδα στο σύμπαν. Αυτός είναι και ο λόγος που και εγώ και η Βίκυ φροντίζουμε πάντα να περιτριγυριζόμαστε από καλούς φίλους. Για παράδειγμα, τα παιδιά με τα οποία δουλέψαμε σήμερα στη φωτογράφηση είναι όλοι φίλοι μας. O φωτογράφος, ο Χρήστος Καρατζόλας, ήταν γείτονάς μας στο πρώτο διαμέρισμα που νοικιάσαμε στο West Village. O hairstylist, ο Μενέλαος Αλευράς, είναι φίλος της Bίκυς από την Ελλάδα και ο στυλίστας, ο Pj, είναι το πρώτο άτομο που γνωρίσαμε όταν φτάσαμε στη Νέα Υόρκη και τον κάναμε τον καλύτερο φίλο μας". Η Βίκυ, εντωμεταξύ, μιλάει στο κινητό. "Μόλις έκλεισα τραπέζι για φαγητό στο Pilos! Θα ξετρελαθείς με την κουζίνα, είναι πιο καλή κι από την αυθεντική ελληνική", λέει με ενθουσιασμό, "αν και συνήθως μαγειρεύω στο σπίτι. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, όμως, που δουλεύουμε όλη την ημέρα, συνηθίζουμε να τρώμε έξω και προτιμούμε κυρίως τα ιταλικά ή ελληνικά εστιατόρια". Όταν δεν έχουν επαγγελματικές υποχρεώσεις, βέβαια, εκτός από το ελληνικό Pilos, στο Εast Village, μπορείς να τους συναντήσεις να ψωνίζουν για το σπίτι στην Chelsea Market, να κάνουν ρόλερς στις όχθες του Hudson River, να τρώνε παγωτό στο Magnolia Bakery, να παρακολουθούν κάποια από τις παραστάσεις του μπαλέτου της Νέας Υόρκης στο Lincoln Center, ή να κάνουν ανέμελους περιπάτους στο Central Park.
Φτάνουμε στο Πόρτο Χέλι την ώρα που το μεσημέρι βράζει στη θερινή νάρκη του και η τηλεχειριζόμενη πόρτα μάς επιτρέπει την είσοδο σε ένα κτήμα εντυπωσιακών διαστάσεων, που μυρίζει δενδρολίβανο και έχει μερικό άσυλο από τον ανελέητο ήλιο.
Σκιερές βεράντες αγκαλιάζουν το κεντρικό οίκημα, οι Σπέτσες απλώνονται μπροστά μας στο πιάτο και μια τεράστια έκταση από πεύκα, κυπαρίσσια, πικροδάφνες κι ελιές εισβάλλει στη θάλασσα. Ο πρίγκιπας Παύλος μάς υποδέχεται φορώντας λευκό t-shirt και μπλε βερμούδα κι από τις μπαλκονόπορτες φτάνουν σε μας οι ξανθές ανταύγειες των κεφαλιών που μπερδεύονται δίπλα στη μεγάλη πισίνα. Δύο γυναίκες με τα μαγιό τους σιγοκουβεντιάζουν καθισμένες σε πετσέτες πάνω στην πέτρα η μία κρατάει ένα φεγγαροπρόσωπο μωρό στην αγκαλιά και γύρω ζουζουνίζουν τα παιδιά τους. Η κοπέλα με το μωρό είναι η πριγκίπισσα Μέτε Μέριτ, παντρεμένη με το διάδοχο του νορβηγικού θρόνου, και δίπλα της η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα φον Φίρστενμπεργκ, αδερφή της Μαρί Σαντάλ. "Είμαστε τυχεροί", λέει ο Παύλος, "γιατί, αν και λόγω της εγκυμοσύνης της Μαρί Σαντάλ προτιμήσαμε να μείνουμε σε ένα μέρος, όσο είμαστε εδώ θα έχουμε αρκετούς επισκέπτες και την ευκαιρία να χαρούμε την Ελλάδα με τους φίλους μας".
Κι ενώ τα τζιτζίκια δίνουν συναυλία πάνω από τα κεφάλια μας, η Μαρί Σαντάλ πλησιάζει ξυπόλυτη, μ' ένα λεπτό καφτάνι να δένει κάτω από την κοιλιά της και μια αχνή αλυσίδα από μαργαριτάρια στο λαιμό να αντανακλούν μερίδιο από ήλιο. Το βήμα της είναι αθλητικό και ελαφρύ και μόνο οι στρογγυλεμένες καμπύλες της παραπέμπουν στο γεγονός ότι τους επτά τελευταίους μήνες μετράει εμβρυϊκό χτυποκάρδι. Η φιλική συμπεριφορά της διαλύει γρήγορα το τρακ που μου προκαλούσε η ιδέα της γνωριμίας μιας "απρόσιτης, υπερβολικά πλούσιας, ατσαλάκωτης και βαφτισμένης στο λούστρο του κόσμου" γυναίκας. Ίσως τα παραπάνω να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά η "Αμερικανίδα πριγκίπισσα" όπως είχε ονομαστεί, ήδη, πριν γνωρίσει τον Παύλο είναι προσγειωμένη και δυναμική, ευέλικτη στην επικοινωνία, έντονα παρούσα μητέρα, ανεξάρτητη καριερίστα, με πλούσια βιώματα και καλλιεργημένη αισθητική, μια γυναίκα με πλήρη αντίληψη της εποχής, που μπαινοβγαίνει σε απαιτητικούς ρόλους με τη χάρη που φέρει τα haute couture σύνολά της.
"Δεν έχει καμία σχέση με την ιδέα που έχει ο κόσμος για κείνη", λέει ο Παύλος. "Πέρα από το ότι είναι ένας πραγματικά καλός άνθρωπος και η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, είναι άνετη, απλή, τρυφερή, ευγενής, καθόλου απρόσιτη, λατρεύει τα παιδιά και είναι δραστήρια, σύγχρονη και πολύπλευρη, με πνεύμα και φαντασία. Ανταποκρίνεται με τεράστια ανθεκτικότητα σε ένα πλήθος υποχρεώσεων και τελικά, ενώ ο άντρας δουλεύει κάποιες ώρες την ημέρα, η Μαρί Σαντάλ είναι η περίπτωση της γυναίκας που δουλεύει σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Αν τη ζηλεύω;" γελάει "της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, αλλά αν κάποιος δοκιμάσει να τη φλερτάρει ή να την πλησιάσει περισσότερο από το κανονικό τότε μπορεί να βγω εκτός εαυτού. Μία είναι η λέξη στην προκειμένη περίπτωση: Μακριά
Ρωτάω τη Μαρί Σαντάλ πώς θα χαρακτήριζε εκείνη τον εαυτό της.
"Οργανωτική, πιστή, προσαρμόσιμη, σταθερή, ψύχραιμη εξωτερικά και πολύ αγαπησιάρα με τους δικούς μου ανθρώπους. Από τον πατέρα μου έμαθα την αναγκαιότητα της εργασίας και πήρα το ένστικτο για τις επιχειρήσεις, ενώ στη μητέρα μου οφείλω τη συναισθηματική μου πλευρά. Έχω περάσει από διάφορες περιόδους στη ζωή μου και είχα έντονο το μικρόβιο του πειραματισμού, μέχρι που είχα δουλέψει σερβιτόρα στο Studio 54 του Άντι Γουόρχολ, ή είχα σχεδόν ξυρίσει το κεφάλι μου. Ισορρόπησα, όμως, και είχα την τύχη να βρω τον πρίγκιπά μου στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που αγαπώ. Τι σημαίνει για μένα η λέξη πριγκίπισσαΈνα άλλο είδος εργασίας. Δεν είναι δύσκολο να ξεφύγεις ή να αφήσεις τη φαντασία σου να καλπάσει, ευτυχώς όμως μεγάλωσα με μέτρο και πειθαρχία. Παλιά, ήμουν ματαιόδοξη, μεγαλώνοντας ωρίμασα. Αυτό που βρίσκω απαραίτητο για μια γυναίκα είναι να εστιάζει σε κάτι δημιουργικό. Η εργασία κρατάει σε εγρήγορση το μυαλό, σε κάνει υγιή άνθρωπο, σου δίνει κατεύθυνση και σε ισορροπεί. Εκτός από τα παιδικά ρούχα, που ξεκίνησαν ως χόμπι κι έγιναν επιχείρηση, μου αρέσει να σχεδιάζω και μέχρι το Δεκέμβριο θα έχω προχωρήσει στην έκδοση των παραμυθιών που γράφω και εικονογραφώ. Το βρίσκω πολύ πιο δημιουργικό, γιατί απελευθερώνει τη φαντασία".
Στο μεταξύ, ο διάδοχος του νορβηγικού θρόνου, πρίγκιπας Χόκον, βάζει μουσική και τα παιδιά του Παύλου και της Μαρί Σαντάλ βγαίνουν έξω χορεύοντας και μασουλώντας. Η πρωτότοκη, Μαρία Ολυμπία, παίζει με δύο μαγκούρες-αντίκες που βρήκε στο χολ, ο δευτερότοκος, Αλέξιος Κωνσταντίνος, τρώει μια φέτα ψωμί κι όταν γελάει, κάνει λακκάκια στα μάγουλα, ενώ ο μικρότερος, Αχιλλέας Ανδρέας η πιο ελληνική φυσιογνωμία από τους τρεις με τον ξάδερφό του, Τάσιμο, και τις ξαδέρφες του, Τατιάνα και Ταλίτα, είναι προσηλωμένοι φτιάχνοντας πολύχρωμες σαπουνόφουσκες, τις οποίες κυνηγάει μανιασμένα ο Μπίσκουιτ, το ράτσας King Charles σκυλάκι τους. Καθώς, λοιπόν, το απογευματινό "πάρτι" μαίνεται γύρω μας, ρωτάω την κόρη του βασιλιά των duty-free, Ρόμπερτ Μίλερ, αν συνειδητοποιεί πόσο προνομιούχα είναι.
"Κάθε μέρα", απαντάει αβίαστα, "κάνω ένα βήμα πίσω, βλέπω τη ζωή και προσπαθώ να είμαι ταπεινή, να κάνω ό,τι μπορώ για να ξεπληρώνω τα δώρα της και αυτή την οπτική να μεταφέρω και στα παιδιά. Είναι και ο λόγος που φτιάξαμε το ίδρυμα "Παύλος & Μαρί Σαντάλ". Δεν έχουμε τη θεσμική υποδομή άλλων βασιλικών οικογενειών, για να κινηθούμε με ταχύτητα, αλλά θέλουμε να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, ειδικά για τα παιδιά. Είκοσι χιλιάδες δολάρια από τα χρήματα που συγκεντρώσαμε από τις μπλούζες με την ελληνική σημαία, που διατέθηκαν μέσω του LIFE&STYLE, θα πάνε στο Ίδρυμα Βρεφών Μητέρα".
Η συζήτηση έρχεται στην εγκυμοσύνη της και στο φύλο του μωρού που έρχεται. Χαμογελάει αινιγματικά.
"Το σημαντικό με τα μωρά είναι να είναι υγιή, προτιμάμε να μην ανακοινώσουμε το φύλο, ώστε να μη δώσουμε έμφαση. Ας είναι έκπληξη".
Ο Παύλος παίρνει το λόγο.
"Τώρα, ξέρω τις χαρές που φέρνει ένα μωρό στη ζωή μας, τις ευθύνες, τα πάντα. Είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ πιο σίγουρος για το μέλλον απ' ό,τι στο πρώτο παιδί. Η Ολυμπία είναι επτά, ο Κωνσταντίνος πέντε, ο Αχιλλέας τεσσάρων και κάνουμε ένα σωρό πράγματα μαζί. Κολυμπάμε, περπατάμε στα βράχια, μαζεύουμε αχινούς, παρακολουθούμε κινούμενα σχέδια, κάνουμε σκι, παίζουμε κρυφτό, γκολφ, λέμε ιστορίες. Ενδιαφέρονται για τα πάντα, θέλουν να τα μάθουν όλα, τα χαιρόμαστε πολύ. Το σημαντικό είναι να νιώθουν σίγουρα για τον εαυτό τους και να παίρνουν ερεθίσματα που θα τα βοηθήσουν να εξελιχθούν. Κάποιο θα πάει πιο γρήγορα, κάποιο πιο αργά, το θέμα είναι να τους δίνεις άνεση να αναπτυχθούν και να τα ωθείς να κάνουν επιλογές και να είναι συνεπή, χωρίς να τα πιέζεις. Θέλουμε να μεγαλώσουν φυσιολογικά, ταπεινά σε ένα βαθμό, με αγάπη, όρια και κανόνες. Και όποια και να είναι η κλίση τους, αυτό που θα κάνουν, να το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν".
Αντιλαμβάνομαι ότι μιλάει για το προσωπικό του στοίχημα στη ζωή και ρωτάω πώς αισθάνεται κουβαλώντας στους ώμους του την κληρονομιά μιας μακράς οικογενειακής παράδοσης.
"Κάθε οικογένεια έχει τη δική της παράδοση, μικρή ή μεγάλη, άγνωστη ή γνωστή. Και είναι κάτι πολύ συγκινητικό για μένα, πόσο μάλλον όταν η παράδοση της οικογένειάς σου συναντιέται με την ιστορία της χώρας σου. Η δική μας οικογένεια είναι δεμένη με την Ελλάδα, έχει περάσει δύσκολα στην Ελλάδα, την αγαπάει την Ελλάδα. Ως γιος του πατέρα μου, νιώθω σίγουρα την ανάγκη να αποδείξω ότι δικαιούμαι τη θέση μου στην οικογένεια, γι' αυτό ίσως και νιώθω μέσα μου τόσο μεγάλη την επιθυμία να δημιουργήσω. Μέτρο αξίας δεν είναι ό,τι σου δόθηκε, αλλά αυτό που εσύ δημιουργείς, η ανάγκη να συναντήσει ο καθένας τη δόξα του".
