Άννα Βίσση

Την είπαν «νέα εθνική Α.Β.». Πριν η Αλίκη, τώρα η Αννα. Εθνική στην Ελλάδα, εθνική και στη χώρα που τη γέννησε, την Κύπρο. Εκεί την ακολούθησε ο φακός μας και την απαθανάτισε σε μια εξόχως εμπνευσμένη φωτογράφηση.

Όταν μπαίνει σε ένα χώρο, κάτι αδιόρατο ηλεκτρίζει τους παρευρισκόμενους. Όταν  οδηγεί, την «κερνάνε διόδια». Όταν τη σταματήσουν για τροχαία παράβαση, ζητάει να μην της  ακυρώσουν την κλήση.
Έχει καθίσει για πάνω  από δύο δεκαετίες στο θρόνο της νούμερο ένα σταρ ποπ και λαϊκής ταυτόχρονα με τους ηδονοβλεψίες των media να έχουν προ πολλού βαρεθεί να περιμένουν το ολίσθημα που θα την «κάψει» και τους αφιονισμένους της θαυμαστές να φωνάζουν «Αννα είσαι θεά» απ' τον εξώστη. 

Η φύση τής χάρισε τη φωνή και τις ευκολίες της θηλυκής χάρης, κι εκείνη τα μετέτρεψε στις πρώτες ύλες μιας καριέρας πολύ μεγαλύτερης από το σύνολο των εφήμερων σουξέ που την κάνουν αγαπημένη.

Ξέρει να παρασύρει και να παράγει συναίσθημα με την ίδια άνεση που αναφέρεται στο μαγείρεμα: «Μέσα σε δέκα λεπτά θα μπορούσα να σου μαγειρέψω κάτι νόστιμο, πρωτότυπο κι υγιεινό». Μεγάλωσε φτιάχνοντας τ' απογεύματα κολιέ από γιασεμιά κι  αναμετρώντας τα σαββατόβραδα τη γοητεία της στο μόλο της Λάρνακας την πιο δημοκρατική πασαρέλα.  
'Μου άρεσε τα Σάββατα που βγαίναμε βόλτες στο νυφοπάζαρο της Λάρνακας να φοράω άλλο ρούχο κάθε φορά από τότε η αρρώστια. Και τα έραβα μόνη μου, δύο κομμάτια ύφασμα ενωμένα που έδεναν στο λαιμό και όλη η πλάτη έξω. Φτωχή οικογένεια, ο πατέρας μου είχε ένα μπακάλικο στον τουρκομαχαλά κι εγώ έβαζα τα όσπρια με ένα φαράσι στους πελάτες. Όταν φτιάξαμε ένα πιο μοντέρνο μπακάλικο, λίγο πιο κει, εγώ  έκλεβα το ταμείο, αγόραζα υφάσματα, για να φτιάξω ρούχα, κι ό,τι περίσσευε το πήγαινα πίσω.'